Back to basic

Hoi lieve mensen!

Heerlijk smikkelend aan mijn chocolade-mokka broodje zit ik nu in een internetcafe in Padang – Sumatra. Onze laatste dag in Indonesie is aangebroken! Toch ook wel weer vreemd, maar ik heb onwijs zin om weer nieuwe landen te gaan ontdekken. Morgen vliegen we dan ook naar Singapore.

Nu een vervolg op mijn vorige verslag. We hebben in de dagen dat we nog in Yogya waren, de Borobodur en Prambanam bezocht. Erg mooi om te zien!

Bij de Borobodur hebben we tandems gehuurd, om zo alles goed te kunnen bekijken. Wat bleek, binnen 5 minuten fietste van het begin naar het eind. Dit weerhield niet hoeveel hilariteit er ontstond. Ik zat samen op een tandem met Wendy, waarbij we ons kostelijk hebben vermaakt.

De Borobodur bestaat uit een heel groot aantal tempels. Helaas is er een enorm gedeelte ingestort door een aardbeving (2006), enorm zonde. De Prambanam is groot karakteristieke tempel. Erg mooi!

De laatste dag hebben we ‘getubed’. In een band door een grot en riviertjes. Dit klinkt heel spectaculair, maar het van het ‘tuben’ moesten we het niet hebben, want we werden voort getrokken door onze gids. Maar het was wel weer enorm leuk. We hebben van een rots afgesproken van 10 meter, heel veel gelachen en gezwommen.

Vanuit Yogyakarta zijn we naar Medan gevlogen, op naar Sumatra! Na best wel een lange reisdag kwamen we in het donkere regenachtige Bukit Lawang. Om bij ons hostel te komen moesten we in het donker een hangbrug over, hierbij is een KLEIN detail, dat we dit van te voren niet wisten, dus onze backpacks in de handen hielden i.p.v. op de rug. In het begin ging dit prima, tot je beseft dat het enorm glad is, en dat wanneer je uitglijd, je in een rivier ligt.

Na dit alles kwamen we aan bij het hostel. Binnen bleek het een gezellige boel, alle locals waren aan het muziekmaken, zingen, drinken (zie een tafel vol bier), en lachen. Een goed vooruitzicht! In de dagen dat we hier hebben verbleven, hebben we dan ook veel deel uitgemaakt van de gezelligheid.

De volgende dag zijn we naar de ‘Batcave’ geweest. Vooropgaand onze gidsen, zingend en gitaarspelend! De grot was erg leuk, vooral omdat je door wat smallere ruimtes moest, klimmen, klauteren, ik hou er wel van. Na de grot zijn we naar een riviertje geweest om te zwemmen. Ik ben voorafgaand met twee locals en Laura vis wezen halen (waarom ik? Omdat het de bedoeling was dat we aardappelen en fruit voor mij zouden halen..). Waarom heb ik toch altijd het geluk om te zien hoe een vis wordt doodgemept met een hamer, en dat achteraf toch ons tasje nog beweegt. Ieeeh.. Maar deze visjes werden dus klaar gemaakt aan de rand van de rivier, door 4 persoonlijke koks in hun onderbroekjes (en takjes oid in hun hand om de vis mee te kruiden). Het was een super gezellige middag.

De daarop volgende dag zijn we de Jungletocht gaan doen, met gids: Jungle Eddie. Heavyyy, zo snel ik een berg moet opklimmen verander ik in een zoutzak met suikerziekte o.i.d. Maar ik heb het overleeft. Het was wel erg de moeite waard. We hebben onderweg een aantal Orang Oetangs gespot. De terugweg ging heerlijk, want we zaten in een Tube. Dat ging zeer voortvarend! Heerlijk!

Dit waren de hoogtepunten denk ik wel van Bukit Lawang. Nu gaan we naar het grotere werk, op naar de Mentawai!

Voordat we naar de haven zijn gegaan in Padang, hebben we eerst Dayu en Zahira weer ontmoet. Wat heerlijk om ze weer te zien (zie Pantai Mas). Tijdens deze ontmoetingen hebben we ook kennis gemaakt met twee Amerikanen, die ook mee zouden gaan naar de stam.

Eenmaal in de haven kregen we te horen dat de boot deze avond niet zou gaan. Toen veranderde het nog honderd keer naar: wel een boot, geen boot, een houten boot zonder ventilatie, een hele dure boot, geen dure boot.. Pff..

Uiteindelijk vertrokken we de volgende dag. Bij aankomst kregen we te horen dat de boot, de destijds aankomende woensdag, niet meer op die dag terug zou gaan. Voor ons vieren was dit niet zo’n probleem, maar voor Prisca wel, want ze zat met haar vliegticket naar NL. Ook het Amerikaanse stel stuitte op problemen en Daya en Zahira idemdito. Uiteindelijk hebben Dayo en Zahira hun vliegticket kunnen aanpassen, waardoor we uiteindelijk met 6 personen naar de stam zijn gegaan.

Na afscheid te hebben genomen van Prisca, David en Angelina zijn we met een klein bootje (een soort halve boom, uitgehold) de vier uur durende rivier rit tegemoed gegaan. Ik heb hiervoor mijn Zwartecross-poncho maar eens uit de tas gehaald (ik wist wel dat hij nog te pas zou komen), want het regende pijpestelen.

Aangekomen in het dorp van Gejeng (onze gids, vader van Zahira), kennis gemaakt met Zahira haar familie, onze slaapplek voor deze nacht en het dorpje. Gejeng zijn huis staat op palen en is gemaakt van hout. Het eerste gedeelte is een soort terras, vervolgens kwam in je in de woon/eet/slachtkamer (multi-inzetbaar), en vervolgens in een overdekt gedeelte waar gekookt kon worden. Daarnaast waren nog twee kleinere ruimtes, waar we sliepen. We sliepen op dunne matjes, die we zelf hadden aangeschaft. Hier hadden ze ook nog gewoon een (sta)toilet en een waterput. Wel heel toegankelijk voor iedereen, dus je moet niet te preuts zijn. Al met al was het hier prima te vertoeven.

De volgende dag begon onze weg naar de alternatievere stam. Hiervoor moesten we een enorme wandeling maken (wat we niet wisten van te voren), van MAAR vier uur, berg op/af, door de jungle. Ze waren even vergeten dat wij niet zo getraind zijn in het berg beklimmen, dus maak er maar zes uur van.

Het was niet alleen heavy, maar ook best wel gevaarlijk vond ik zelf. We moesten soms zo vlak langs de rand, dat je mocht hopen dat je niet uit zou glijden. Brr..
Dit was enorm zwaar.. Met onze backpack.. en mijn terugval van zoutzak-suikerziekte. Gelukkig hadden we een aantal ielige mannetjes bij ons, met een enorme oerkracht, die mijn tas (een behoorlijk) stukje wilden dragen.

Na ons doel te hebben bereikt, kwamen we aan bij een wederom een huis op palen, genaamd de Uma. De Uma is het groepshuis van de stam, waar je kunt verblijven met een groep. Een Uma bestaat altijd uit 3 keukens, 1 buiten (voor de mannen), 1 voorin de Uma en 1 achterin de Uma.

We moesten door een behoorlijke drek heen, voordat we bij de ‘trap’ kwamen. De drek bestond voornamelijk uit modder en varkenspoep, gezien deze gezellig om het huis heen lopen (denk even aan de geur van varkens alsjeblieft). De trap bestond uit een boomstam, met enkele inhammen. Dit was wel even spannend, klimmend omhoog met regen, maar het lukte! Uiteindelijk heeft de stam heel lief voor ons leuningen gemaakt van bamboe stokken.. (Wel belangrijk! Aan het eind van de week, konden we echt wel zonder handen over die boomstam!)
We sliepen met z’n allen in de Uma. Wij, toeristen, allemaal op een matje met een klamboe, terwijl de locals gewoon met kleren en al ergens neerploften om te slapen. Wij hadden rijst, groenten en fruit mee gebracht, waardoor we goed konden eten. Zij zelf eten echt wat ze kunnen vinden in de natuur. Dit bestaat dus veel uit de dieren de ze hier houden en Sago. Sago is een zetmeelproduct dat wordt gewonnen door het merg van verschillende palmen/palmvarens, uit de stam te persen. Dit smaakte echter naar droog, oud brood, met een vies geitenkaas smaakje. Ik vond het erg vies. Gelukkig kan ik praten als een brugman :)

Natuurlijk wilden we lekker douchen. Door bij onze douche te komen, moesten we eerst een half uur klimmen en klauteren door de Jungle, en kwamen we aan bij een rivier. Hier konden we ons in wassen. Dit vond ik zelf eerlijk gezegd wel erg tof. Ik voelde me net Eva van Adam en Eva. In je naakie in de rivier met shampoo in je haar, is dan net weer een reclame spotje. Heel bijzonder. Ook een toilet kennen ze trouwens niet bij de stam, dit is gewoon het bos om je heen. In de nacht is toileteren trouwens een hele uitdaging, gezien de honderden bijtende mieren op je voeten. Daarnaast moet je ten alle tijden uitkijken dat je niet achtervolgd wordt door een varken (ik bleek best goed in het bestrijden, als je met takken e.d. gaat gooien, gaan ze vanzelf weg ).

Na onze eerste nacht, werden we gewekt door veel lawaai (stil zijn kennen ze echt niet!), en door de ‘bel’ voor de varkens. Etenstijd! Alle beesten komen dan vanuit de jungle naar de Uma. Wat kunnen die beesten knorren zeg.. In de ochtend zijn wij met twee vrouwen mee wezen vissen, veruit te moeilijk..

In de avond was er een ceremonie.. Klinkt leuk.. Not! Een varken wordt al vroeg vastgebonden, en aan zijn lot overgelaten tot zijn dood. Zo enorm zielig, ik had het toen al aardig gehad. Ook ben ik al menig keer getuige geweest van het omdraaien van de nek van de kippen. Dit vond ik wel iets minder erg om mee te krijgen, omdat het vlot gaat. Toen eenmaal de ceremonie begon, pakte een local een kip en trok hem gewoon in tweeen. Dit was zo zielig en zo’n enorm leiden! Ik vond dit echt gruwelijk. Toen werd het varken opgehaald, en ben ik hem heel snel gesmeerd. Ik zat er echt even doorheen en wilde dolgraag in mijn eigen Nederlandse bedje liggen op dat moment. Het probleem is dat ik me nauwelijks kon terug trekken in een Uma, omdat het varken naast/voor mijn bed (werkelijk) werd geslacht en opgediend. Ik ben achterin gaan zitten, en heb mij even laten afleiden door de kids.

De volgende ochtend kregen we te horen dat we terug zouden gaan naar Gejeng zijn dorp, want er was weinig meer te beleven in de jungle. Zodoende begon onze trip terug, waarbij bleek dat er een kortere weg bestond (grmbl). Na 4 uur lopen kwamen we terug in het dorp, waar ik me gelijk veel prettiger voelde.

De volgende dag hebben we een basisschool en het lager voortgezet onderwijs bezocht. Bizar.. De eerste school waar we kwamen was het voortgezet onderwijs, en we volgenden de les Engels. De leraren weten zelf niet eens hoe ze de woorden juist moeten schrijven. Erg droevig om te zien. Ook wordt alles klasikaal besproken en een aantal dingen dusdanig veel herhaald dat er geen tijd is om meer te leren. Zo leren ze in 1 les, alleen: good morning, good afternoon, good evening, sleep wel. Het is ook een behoorlijk lawaai, en iedereen zit bij elkaar op stoelen etc.

De basisschool oogde beter. Dit komt misschien ook doordat ik geen Indonesisch spreek, dus de lessen niet kan volgen. De kinderen zitten netjes stil en luisteren naar de juf. Op deze school heeft Laura ook nog ballonnen uitgedeeld, waar ze erg blij mee waren.

Verder hebben we met Gejeng zijn kids nog een waterval bezocht, waar we heerlijk konden zwemmen.
Voor de waterval werd er nog een ceremonie voor Zahira gehouden, maar toen ben ik het dorp ingegaan met een boek, gezien er nog meer dieren het lootje zouden gaan leggen.

Toen werd het tijd voor de terugweg! Woehoe! Al optijd hoorden we, dat de boot mogelijk en wederom weer niet zou gaan. Snif snif.. We zijn in onze halve boomstam terug gegaan richting de haven, waar we een stop hebben gehouden bij Gejeng zijn broer, waar we eventueel konden overnachten. De boot ging inderdaad niet. We hebben ze lief aangekeken, of ze het oke zouden vinden als wij naar een hostel zouden gaan. Dit was prima, en hier hebben wij enooooorm van genoten! Een douche! Een bed! Waaahhh! Heerlijk zeg! Helemaal fris en fruitig kwamen we de dag door. De volgende dag hadden we een enorme behoefte aan groente (daar doen ze hier niet zo aan) en iets gezonds, dus hebben we in de keuken van het hostel voor iedereen gekookt. Lekkere Gado-Gado om in de Indonesische sferen te blijven.

In de avond konden we dan eindelijk met de boot. We hebben afscheid genomen van Gejeng (wat ik toch al wel weer lastig vond..) en zijn vervolgens op ons bedje (jaja) in slaap gevallen. De volgende ochtend vertelde Dayu dat er op 15 meter afstand van de boot een behoorlijke cycloon was geweest. Dit was best nog wel gevaarlijk geweest. Schrik! Ik was regelmatig wakker geworden in de nacht, doordat de boot zo heen en weer ging, maar dit had ik niet door.. Gelukkig leven we allemaal nog en.. zijn we terug in Padang! Toch wel heerlijk om weer een beetje het ‘normale’ leven te hebben, ondanks dat de stam een enorme bijdrage is geweest voor mij. Het was zo bijzonder, zo waardevol, mooi maar ook moeilijk. Het is absoluut een aanrader voor iedereen.

Nu is dus ons laatste dagje Indonesie aangebroken, maar ook onze laatste dag met Elle, zooooo niet leuk! Na zes weken, 24/7 samen te zijn geweest, is dat toch wel heel vreemd. Elle gaat straks een tijdje in Thailand reizen met haar vriend. Mogelijk blijft ze daarna nog, maar misschien ook niet. Laura zal waarschijnlijk in Singapore ook haar eigen weg gaan, waardoor ik straks de reis verder zal gaan maken met Wendy.

Lieve mensen, bedankt voor het lezen. En nogmaal, hou me op de hoogte! Ik ben nog even nieuwschierig natuurlijk.